Στις 23 Σεπτεμβρίου μετά από «ανώνυμο» τηλεφώνημα η “αντι”τρομοκρατική προχώρησε στη σύλληψή μου και στην έρευνα αποθήκης που νοίκιαζα στο Κουκάκι, εντός της οποίας βρέθηκε ποσότητα εκρηκτικής ύλης, πυροκροτητών και σφαιρών. Στη συνέχεια προφυλακίστηκα με διογκωμένο κατηγορητήριο, αφού τα πλημμελήματα της απλής κατοχής εκρηκτικών και πυρομαχικών αναβαθμίστηκαν χωρίς το παραμικρό στοιχείο στο κακούργημα της «παράνομης κατοχής εκρηκτικών υλών για διάπραξη κακουργήματος». Ας ξεκινήσουμε, λοιπόν, με το «ποινικό» σκέλος της υπόθεσης, πριν μπούμε στην πολιτική της ουσία. Δεν είναι η πρώτη φορά που η “αντι”τρομοκρατική χρησιμοποιεί τη μέθοδο του «ανώνυμου» τηλεφωνήματος για να θέσει αγωνιστές και αγωνίστριες στο στόχαστρο της καταστολής,...
Τελικά, έπειτα από το μικρό μέχρι στιγμής χρονικό διάστημα που βρίσκομαι εδώ μέσα, ένα σημείο που μπορώ να παρατηρήσω είναι το πόσα πολλά κοινά έχουν τα κάγκελα που με περιτριγυρίζουν με αυτές τις διαφόρων ειδών σιδεριές που είχα γύρω μου όντας ελεύθερη φυλακισμένη στην κοινωνία φυλακή. Και αυτή η παρατήρηση έγκειται σε μια πολύ μικρή αλλά καθοριστική λεπτομέρεια για την αντίληψη και κατανόηση του χαρακτήρα της πραγματικότητας μας, που τουλάχιστον για μένα αποτελεί ένα δείκτη για το πόσο κοντά είναι αυτά που θέλω να ζω με αυτά που πραγματικά ζω, ένα δείκτη ευτυχίας και μιζέριας. Αναφέρομαι στην ανάγκη των ανθρώπων...
Κλεισμένος στα υπόγεια κελιά της δημοκρατίας τους παρακολουθώ από τα πληρωμένα φερέφωνα τους τις άναρθρες κραυγές τους για “το τέλος της ασυδοσίας των αδειών, δεσμεύσεις για αναβάθμιση και νοικοκύρεμα των φυλακών και φυλακές στολίδια”. Το κράτος με εκτελεστικό όργανο την ακροδεξιά κυβέρνηση ετοιμάζετε να σφραγίσει τους τάφους των ζωντανών νεκρών. Το 1993 και ενώ βρισκόμουν στις φυλακές της Λάρισας στην ακτίνα Β’ καταργήθηκε η θανατική ποινή και θεσπίστηκε το 1/5 τώρα το 1/5 μετά τα 10 έτη πάει στα 2/5 που σημαίνει ότι όσοι εκτίουν ποινή 20 έτη δεν θα πάρουν ποτέ άδεια γιατί θα την έχουνε βγάλει μέρα- μέρα....
